over ons

en Mark Sekrève

Milo (en Lolo)

Pie

Max

Jet

Lolo

En onze vier katten:
Olifant (de kinderen mochten kiezen welk huisdier we zouden nemen, helaas waren niet alle lievelingsdieren even haalbaar, vandaar dit compromis)

Nico (naar de favoriete sportleraar van onze supersportieve Jet)

En natuurlijk ook onze geweldige Oelala, met kromme staart. En kleine Veertien, die een liefdevolle pluizenbol is.

Zoals je begrijpt is het bij ons thuis vaak chaos. De kinderen zitten bij elkaar op negen buitenschoolse activiteiten, los van alle feestjes en logeerpartijtjes waar ze voor worden uitgenodigd (ja, het lijkt leuk om sociale kinderen te hebben, maar als je zaterdag vol zit met vier feestjes en een uitvoering, dan piep je wel anders…).
Tussen al het geren door proberen wij te schilderen en te schrijven.

We maken schilderijen voor volwassenen en kinderen (dus niet volwassenen óf kinderen, maar schilderijen die zowel leuk zijn voor kinderen als mooi en boeiend voor volwassenen).
En voor de allerkleinsten hebben we een serie zeefdrukken gemaakt.
Ook schrijven we boeken, kinderboeken en cadeauboekjes (de serie van pinguïn Max). Altijd met een dosis humor (want hoe houden we het anders vol?). En daar maken we zelf illustraties bij.
En ja, we maken dat samen.
Lekker op elkaar geprakt. Samen achter een doek. Raar?
Ja joh, maar geloof ons, hoe beter je ons kent, hoe raarder we blijken te zijn… Maar we kunnen het wel enigszins uitleggen: als je samen voor een doek staat kijk je alleen naar je handen en bedenk je niet dat je er twee hebt, maar vier. Zo kun je dus een lijn volgen, die door de ander is begonnen. Wacht even… Zo wordt het er ook niet minder raar op.
En we doen nog meer:
we hebben een paar vertelvoorstellingen (met liedjes) bij onze boeken, die we regelmatig op scholen/bibliotheken en theaters opvoeren.
Ook maken we tekeningen.
Schrijven elke dag op Insta.
Af en toe een toneelstuk.
En een sporadische eendagsvlieg.

En…
Nou ja, je snapt het, we weten van geen ophouden. (Nee geen ADHD, echt, we kunnen ook heel relaxed zijn. Nodig ons dus gerust uit bij je thuis, we springen niet op je banken).
Dan nog wat meer over onszelf. Mark heeft de kunstacademie gedaan en afgemaakt (Bravo!). Ik, Marie-Louise, heb zo’n beetje elke studie een paar jaar gedaan (onder andere kunstacademie), maar niets afgemaakt. Beter misschien, want geen enkel diploma heeft me ooit kunnen tegenhouden om “bij zinnen te komen” en een echt beroep te gaan uitoefenen (Bravo!).
Toen onze oudste zoon, Milo, werd geboren, zijn we gaan samenwerken. Voor hem hebben we het eerste gezamenlijke schilderij gemaakt, dat hij liefkozend “Bulkje” noemde. Een woord dat hij verzonnen had en eigenlijk niets betekent.
Ideaal dus! Onder die naam zijn we blijven werken. En we signeren onze schilderijen dus ook met een B (van Bulkjes ja).
We wonen en werken in Den Haag. In de tuin hebben we een schrijfhut gemaakt, waar we even helemaal alleen kunnen werken aan een boek. (Of waar je even met je hoofd op het bureau kan genieten van de stilte, als de meute besloten heeft om in huis de nieuwste hit van Bruno Mars in te studeren).

Vragen die we vaker krijgen:
'Vijf kinderen, is dat niet een beetje veel?'
- Ja.
'Nee, maar serieus…'
- Ja, serieus. Heel veel. Als we op een gemiddeld feestje komen is de helft van het feestje uit mijn buik (Marie-Louise) gekomen. Dus inderdaad, serieus veel. We raden het niemand aan.
'Wie doet wat bij de schilderijen, boeken en tekeningen?'
- We doen het samen. Soms werkt de een verder aan een doek, boek of tekening. Maar de grote lijnen, de ideeën, de opzet van de tekening, het afronden gaat in volledige samenwerking. De blog en alle inhoud van de website ook. Praktisch gezien type ik, Marie-Louise, het meeste, want als we het Mark laten doen hebben we over 4,5 jaar nog geen website. Maar wat er staat bedenken we samen.

En een vraag die we vroeger veel kregen:
'Zijn jullie van een sekte?'
(Enige uitleg bij deze vraag: voordat onze oudste zoon op z’n veertiende zijn haar afknipte, hadden we allemaal lang haar. Dus een groot gezin mét lang haar… Tja, dat vraagt om een religieus leider)

Dus:
'Zijn jullie van een sekte?'
- Ja. De sekte van ultiem geluk. Ok, we moeten hem nog wel oprichten. Maar we denken dat dat best gaat lukken.
De eerste gedachten over de regels van deze geweldige sekte:
1. doe wat je echt wilt doen, alleen dat wordt een succes.
2. behandel anderen, zoals je zelf wilt worden behandeld (die hebben we vaker gehoord…)
3. geniet van elke dag.
4. het gaat niet om wat je hebt, maar wat je voelt.
5. lang haar is prima, afknippen ook.
6. geloof niet te snel wat anderen zeggen, denk vooral zelf na (o jee, is dit nu wel zo verstandig voor een sekte?).
Nou ja.
Geen sekte dus.
Onze zoon van zes heeft nu ook lang haar, maar heeft ons met trots verteld, dat hij, als hij groot is een Mohawk (je kent het wel: punk, rechtop, een haaienvin zeg maar) gaat nemen. En dan een motor koopt en politieagent wordt. Dus dat lange haar is gewoon een fase, die we koesteren.
Tot slot:
We maken met veel plezier (en soms wat tegenslag), dat waar we zelf in geloven. Daarom willen we iedereen, die over de jaren heen een Bulkje of boek van ons heeft gekocht enorm bedanken. Jullie maken het voor ons mogelijk om elke dag iets te kunnen maken waar we blij van worden.

Jullie zijn geweldig!