*Lieve Pie

Lieve Pie,

Je bent nu dertien jaar. Dat is voor jou al bizar oud.
Oud genoeg om zelf te bepalen hoe laat je thuis komt. Met wie je afspreekt. Hoe laat je gaat slapen. Of je wel of niet met vriendinnen mee op vakantie kan gaan. Oud genoeg om je ouders zo ongeloofelijk stom te vinden, omdat ze niet snappen, dat je je mobiel ALTIJD nodig hebt. En dat elke what’s app gelezen moet worden. Oud genoeg om op te bellen en te zeggen dat je wat later komt en dan pas uren later thuis te komen.

Ik begrijp dat je dat zo voelt… Ik was zelf namelijk ook eens dertien jaar. In mijn beleving helemaal niet zo lang geleden zelfs. En misschien raar, maar ik herken een heleboel van wat je denkt, zegt, voelt, in hoe ik toen dacht, de dingen zag en hoe ik me voelde.
Daarom probeer ik engelengeduld op te brengen voor alle belangrijke verhalen, die je urenlang aan me vertelt over vriendinnen. En wat ze tegen wie zeiden. En wie er ruzie kreeg over wat er gezegd werd. Of juist niet gezegd werd. Daarom probeer ik je aan te moedigen om zelfstandig te ontdekken, dat veel te laat thuis komen niet handig is. Niet voor ons, omdat we ons zorgen maken. Niet voor jou, omdat het je uitput en je voelt dat we ons zorgen maken. Daarom probeer ik je te helpen om te zien dat de mobiel en wat er gezegd wordt niet altijd belangrijk is. Dat je die soms best links mag laten liggen. En daarom begrijp ik vaak goed hoe je je voelt als je zegt dat je niet weet waarom je huilt. Of boos bent.

Ik mag jouw moeder zijn.
Dat is een groot cadeau in mijn leven. Soms weet ik heel goed hoe ik dat cadeau moet liefhebben. Hoe blij ik ermee ben. En kan ik er intens van genieten.
Maar Pie, er zijn ook momenten, dat het niet zo makkelijk is om je mamma te zijn. Als je urenlang boos bent. Woest stampend, rood-ogen-huilend door de kamer dendert en zegt dat je leven “een hel” is en dat dat allemaal “door jou, mamma!” komt. Ik geef eerlijk toe, dat ik daar meer dan één keer flink van heb moeten slikken, met dezelfde rode ogen als jij.

Maar het weegt niet op tegen wat ik óók zie.
In die magische pubertijd, die je nu dapper doorloopt: je wordt steeds meer een dame. Een meisje, dat zelf nadenkt. Keuzes maakt. En haar eigen leven gaat vormgeven. Die groeit, niet zozeer in de lengte nu, maar veel, veel meer op het vlak van je emoties. En ik zie het vol trots gebeuren. Je doet het heel goed, lieverd.
Ik zie je groot worden voor mijn ogen. En zoals ik je vroeger bij de hand heb genomen en je mocht helpen bij elk stapje dat je deed bij het leren lopen, zo hou ik je nu vast. Met woorden, met zorg en met mijn hart, bij elk stapje dat je doet om een vrouw te worden.
Soms is het slikken om je mamma te zijn.
Maar ik zou er geen seconde van willen missen.
Dank je wel, Pie.