Tekenen.
Lolo doet het graag. En veel.
Hij maakt kunstwerken met de snelheid van het licht. Was het eerst moeilijk om een tekening weg te gooien, nu is er geen keus; het is pompen of verzuipen. Dus regelmatig verdwijnt er toch een kunstwerkje in de papierbak.
Jammer voor ons is Lolo begenadigd met een olifantengeheugen. Dus krijgen we soms grote zoekacties door het huis. ‘Ik weet zeker dat ik een groen monster heb getekend, met een klein bloempje. Met een grote toren. En twee vogels.’
Tja.
Als valse ouders uit een gemiddeld sprookje helpen we schijnheilig met zoeken, terwijl we het donkerbruine vermoeden hebben, dat dit monster allang in de papierbak is verdwenen.
We schudden samen met Lolo ons hoofd en begrijpen er NIETS van dat het monster “zomaar” verdwenen is!
Gelukkig is Lolo altijd te porren om dan maar weer een nieuw monster te tekenen.
Maar soms zijn er van die tekeningen, die je voor altijd wilt bewaren, die nooit en nooit het huis mogen verlaten. Van die kunstwerken waar je hart een klein sprongetje van in de lucht maakt. Juweeltjes.
Hoe pijnlijk is het dan als die tekening net voor de juf blijkt te zijn? Of het vriendinnetje op school? Of de overbuurman? Of een verwegtante?
Wat een drama als net die tekening verdwijnt. Voor altijd. Weggegeven. Want het zijn onze tekeningen niet. En hij maakt zo een nieuwe voor ons, zegt hij vrolijk.
En daar, bij die ander? Verdwijnt deze tekening daar misschien in de papierbak?
Of zullen zij wèl wat liever zijn voor zijn kunstwerken en heet dit dan karma?
Geef een reactie