wie durft te verdwalen...
vindt nieuwe wegen
“Wie durft te verdwalen vindt nieuwe wegen” met die tekst in ons hoofd begonnen we aan een nieuw boek. Want het viel ons op dat we elke dag maar zoveel moeten. Zoveel te kiezen. En, nu we voor het eerst een heel, heel groot kind hebben, die eindexamen doet, besef je ook hoe moeilijk kiezen is. In een wereld vol mogelijkheden. En waar kies je voor? Want soms kies je maar wat, om te kiezen, maar heb je geen enkel idee wat die keuze betekent voor je leven.
Maar kiezen, dat moeten we. Elke dag, elk uur, elke minuut. En als je écht kiest, kies voor iets dat je écht wilt, dan is dat zo geweldig! Dan kun je de hele wereld aan. Alles. Iedereen. On top of the world.
Maar… wat is het toch moeilijk…
recensies en reviews van Wander
Mark verstond Wonder
Ja, daar gingen we een boek over maken. De naam van onze hoofdpersoon “Wander” ontstond opeens. Marie-Louise houdt enorm van de Duitse taal en kwam op het Duitse woord Wanderlust (lust om dingen te ontdekken) uit. Mark verstond Wonder. En ook dat paste mooi bij het verhaal, dat we wilden vertellen. Dus ontstond een versmelting; Wander. Hij verwondert en ontdekt.
Nu we Wander hadden als hoofdrolspeler van ons verhaal, bedachten we een plek waar hij moest zijn: een grote, oude fabriek. En dat gaf gelijk een leuk idee: een oude fabriek, rond 1900. En dát idee gaf gelijk ideeën genoeg over de kleuren. Want een oude fabriek in 1900, daar horen oude kleuren bij: bruin, vergeeld papier, oud groen. Leuk! Leuk! Leuk!
Zo onstond Wander
Een huis zonder boeken is als een lichaam zonder ziel
Zoals je begrijpt waren we inmiddels best enthousiast. We verzonnen nu een baas van de fabriek. Meneer Cicero, nu moet je weten dat Cicero een filosoof is van een paar duizend jaar geleden (waarom ook niet), die perfecte uitspraken had over boeken en kennis en dingen ontdekken. Hoe ideaal is dat? We hebben daarom een tekst van hem voorin het boek gezet: Een huis zonder boeken is als een lichaam zonder ziel. Nou, zeg nu zelf: die is toch geweldig? Meneer Cicero lijkt een klein beetje op Sigmund Freud (je weet wel, die psychiater van lang geleden), dat komt omdat we afbeeldingen van hem hebben gebruikt bij het schetsen (we hadden een voorbeeld nodig van een oudere meneer, die diep over dingen nadacht en hij was de eerste die ons te binnen schoot.
We verzonnen een gekke fabriek
De fabriek wilden we een bijzondere naam geven, eentje die ging over paden, die allemaal gemaakt werden. Opeens was daar de wonderlijke naam: “Firma Geijkte Paden” en dat klonk zo goed, dat we meteen wisten, dit is hem. Op de allereerste schets, die we maakten van onze fabriek plakten we dan ook meteen deze naam.
En nu gingen we de firma verder inrichten. Op elke verdieping kwam een chef, die de baas was van die specifieke plek en zijn eigen ideeën had over paden, die je kon bewandelen. Een dame, die alleen met oude herinneringen bezig was kreeg de naam: mevrouw Mémoire en een verwarde professor noemden we professor Figment (een figment of your imagination is een gedachtenspinsel). Zoals je begrijpt was dit natuurlijk een heerlijke tijd: verzinnen, bedenken, leuke grapjes opschrijven en dat allemaal voor een verhaal, dat steeds meer vorm begon te krijgen.We verzonnen gekke afdelingen: eentje met verzwaarde paden, eentje met kronkelpaadjes en eentje met doodlopende paden… Daar moest natuurlijk een Magere Hein achtig iemand werken. En zo ontstond de conciërge van afdeling 5/6.
Het boek werd langerekt...
En het boek werd, als vanzelf, lang gerekt. Want bij elke nieuwe verdieping ging het boek omhoog. Het verhaal brengt Wander uiteindelijk naar de laatste verdieping.
Waar twee deuren op hem wachten…
Die naar twee verschillende paden gaan. En welke kiest hij dan?
Nou…
Nee, dat moet je echt zelf ontdekken in het boek van Wander.
Lees hier de recensies en reviews...
