Onze dochter Pie kreeg op haar negende een brilletje (ze is nu 13). Ze vond het totaal niet erg. Sterker nog: nog geen jaar ervoor had ze in de klas gezeten met een bril met gewone glazen en bij hoog en laag beweerd dat ze een bril nodig had om het bord goed te zien. Ze had een week lang die nepbril op voor de juf ons vroeg welke sterkte onze dochter had.
Maar nog geen jaar later bleek ze toch een “echte” nodig te hebben. Ze was er meteen dol op.
En ook wij vonden het haar heel goed staan. Na het eerste jaar volgde een nieuw oogonderzoek en bleek ze een minder sterke bril nodig te hebben. Hoera! Niet voor de verbetering van haar ogen, vertelde ze ons trots. Nee! Ze mocht een nieuw montuur uitzoeken.
Na dat jaar was de lol met de bril voorbij. Pie wilde niet meer, gelukkig waren haar ogen weer sterk verbeterd, dus ook wij vonden het goed zo.
Maar de liefde voor brilletjes is gebleven…
Geef een reactie